Film na pewno dziwny, momentami przesadzony. O ile jeszcze sceny z rozwodzącą się parą i dzieciakami, poznającymi mechanizmy własnej seksualności tchną jakąś energią i widać w nich potencjał, o tyle sceny z artystką i jej żałosnymi próbami podbicia serca sprzedawcy butów są dla mnie totalną klapą. Po pierwszych ujęciach z Mirandą July wiedziałem, że jej wątek mnie nie zainteresuje, lecz później, za każdym razem gdy widziałem jej twarz dostawałem wstrząsu i chciałem wyłączyć telewizor. Ten pseudoartystyczny bełkot nie przemówił do mnie wcale, co więcej - wątek złotej rybki na początku filmu wydał mi się zupełnie bezsensowny. Dotrwałem jednak do końca, pomimo wad, dzieło to potrafiło rozbudzić moją ciekawość na tyle, że chciałem poznać losy jego bohaterów. I wtedy bach! Koniec. Dla mnie był on oczywiście za krótki. Niby wszystkie wątki zostały dociągnięte do końca, jednak pozostał we mnie niedosyt. I to właśnie odczucie towarzyszyło mi po skończonym seansie, dopiero później wyciągnąłem pozostałe wnioski. Polecam więc ten film tylko tym osobą, które naprawdę nie mają w czasie jego wyświetlania innych zajęć. Ponadto, zawsze można podpatrzeć jak wygląda pseudoartyzm.